Gisteren, tijdens het maken van een witlofsinaasappelsalade, werd ik ineens overvallen door mijn eigen persoonlijke corona-crisis: wat als mijn opdrachtenstroom verdampt tot een zielig sijpelstraaltje? Wat als klanten me niet meer kunnen betalen? Wat als deze situatie nog heeeeeeeeeeel lang gaat duren? Welke gevolgen heeft dat? De trilleritus brak me uit.
Tegen muizenissen helpt ferm opruimen, besloot ik, en bekeek mijn werkplek die ik altijd liefdevol ‘mijn bureau vol mogelijkheden’ noem, maar die in werkelijkheid gewoon een ordinaire puinhoop is. Ik schoof een boek van rechts naar links. Bekeek de postbakken waar ik van alles in bewaar behalve post, maar liet ze verder ongemoeid. Ooit ruimde ik mijn ‘kledingkast vol mogelijkheden’ uit volgens de methode Marie Kondo. Dat leek toen een goed idee, maar sedertdien grijp ik steeds mis op die halflege planken.
Misschien is corona ook een puinhoop vol mogelijkheden. Ik moet ze alleen nog leren zien. En grijpen.